Fen - "Połatana droga..."

Fen

"Wyruszam jak nieraz
śladami deszczu...
W drogę człowieka,
mam w niego wiarę.
Oczy widzą...
serce zauważa.

Mijam góry,
niedocenionych mych
przyjaciół.
Ubrane w czerwone dachy
domów...
Mijam góry,
niezauważonych tych
strażników.
Mogłyby odejść, lecz nie chcą,
w to ufam,
im powiem co czuję...

Czy nas widzicie?

Żółtym kajakiem wpłynę w miasta
krwioobieg...
Rzeką asfaltu, do tętnic,
stąd w serce...
Jam krwinką...
Płaczę jednym okiem
drugie zmrużone,
słonecznym mym snem...
Wyruszam jak nieraz...
śladami deszczu.
Połataną mą drogą...

jak losem człowieka."

Ten wiersz z dedykacją dla J.
Opisała mi swą drogę i dla niej to lustro...
:)

Demoniq: Posty scalone.

asiczka

łzy spływaja mi po policzku...brak slów...nie wiem co powiedziec...
tak bardzo mi sie podoba...jest dokladnie tak jak to napisales...
dziekuje
ja-najwierniejszy Twój czytelnik...

maheusz

Specyficzne. Nie powiem. Styl nie moj. Azaliz... przykuly mnie wersy ostatnie cztery...

"Wyruszam jak nieraz...
śladami deszczu.
Połataną mą drogą...

jak losem człowieka."

Ta droga... jest polatana deszczem moze? :). Bo pewny nie jestem czy ta kropka tam przypadkiem nie wpadla (nie sadze... ale jednak sie upewnic musze Razz

). Podoba mi sie przeslanie. Oraz takie drobne zauwazenie - ze placzemy i smiejemy sie. Naraz czesto. Albo prawie po sobie :).

Ot, poezja Razz

.