maheusz - (***) Nie pisać...

maheusz

Nie pisać wierszy miłosnych to
jak mieć jeszcze nadzieję,
albo nie mieć jej wcale.
Nie kłam.
Krew jest tak samo czerwona
z Nią i bez niej.
Na równi gorąca.
Błękitnokrwisty poeto.

Nie zostawiać kwiatów jej
pod drzwiami – to nie mieć nadziei.
Nadzieję mieć,
to pod oknem
serenady.
Kolejnej Julii tworzyć
obrazy.
Z plastiku, czy styropianu.

Nie wodzić wzrokiem od linii powabnych,
wcale nie z alabastru ust. Raczej pożądać
piersi i ud.
To mieć nadzieję, czy jej może
nie mieć?
I kiedy wreszcie nadejdzie spełnienie,
Co wtedy zostanie z Twojej nadziei?
Błotnokrwisty poeto.

I co czynić, kiedy serce pełne,
jak kielich?
Wypić na haust, podpowiadam sobie
i upić się,
i już nie wrócić,
do serenad, kwiatów.

Bo to wszystko marność.
I ta nadzieja – jak alfons,
w zbyt kolorowym płaszczu.

***
Jest jaki jest. Średni.