topka - "Nie wierzę"

topka

Co robiłeś przez te lata.
No powiedz mi.
Czy myślałes o mnie czasem?
Miałes mnie w głowie, czułeś w sercu?
Pojawiasz się jak twór.
Chciałabym, aby zniknął tak
jak się pojawił.
Lecz czy to możliwe?
Powiedz mi!

Wciskasz mi kit!
Porównujesz, osądzasz - mam już tego dość!
Ile można czekać
Jakie można mieć wspomnienia,
Które towarzyszyły mi przez tyle lat...

Nie wierzę ci już.
Straciłam wiarę, że zmienisz się.
Że staniesz naprzeciw mnie
I powiesz mi...

Co chcesz mi przekazać?
Wspomnienia, których nigdy nie miałeś
Kłamstwa, głupstwa, którymi oszukiwałeś?
Mimo, że serce me
Nie chce odrzucić cię od siebie
To na co mogę liczyć?
Na to, że powiesz mi kiedyś,
Że mnie kochasz?

maheusz

No dobrze. Milosc, odrzucenie, smutek. Bardzo to toporny wiersz, ale chyba przez to widac, ze powstal ze zlosci, z nadziei rowniez. Powiedzialbym, ze forma monologu nieco osłabila tresc przekazu (jest jednak za bardzo podobne do chaotycznej mowy potocznej). I strasznie mi nie pasuje wers: 'Pojawiasz się jak twór'. Rozumiem 'potwór'. Ale 'twór'... takie dziwne.

Demoniq

Dorian Gray

Co robiłeś przez te lata? No powiedz mi. Myślałes o mnie czasem? Miałes mnie w głowie, czułeś w sercu?
Pojawiasz się jak twór. Chciałabym, aby zniknął tak jak się pojawił. Lecz czy to możliwe? Powiedz mi!
Wciskasz mi kit! Porównujesz, osądzasz - mam już tego dość! Ile można czekać. Jakie można mieć wspomnienia, które towarzyszyły mi przez tyle lat...
Nie wierzę ci już. Straciłam wiarę, że się zmienisz, że staniesz naprzeciw mnie i powiesz mi...
No chcesz przekazać? Wspomnienia, których nigdy nie miałeś, kłamstwa, głupstwa, którymi oszukiwałeś? Mimo, że serce me nie chce odrzucić cię od siebie, to na co mogę liczyć? Na to, że powiesz mi kiedyś, że mnie kochasz?

Za mało poezji, za dużo prozy. To w ogóle nie jest wiersz. Na dodatek warsztat (w tym utworze) leży. Powtórzenia (mi, że, które), niepotrzebne zaimki osobowe, zbyteczne archaizmy "serce me".

Złe, nie tutaj, nie tak, nie w tej sposób ten wiersz ma wyglądać.

Pozdrawiam
DeGie