topka - "Fanatic" cz. 1

topka

Czy istnieje tylko jeden świat? Świat, w którym codzienne życie może być tylko złudzeniem? W którym prawda rani, a kłamstwo koi? Czy też istnieje gdzieś świat pełen magii oraz tęsknoty za tym, co mogło być lub może się dopiero zdarzyć? Czy jeżeli nie będziemy wierzyć w wyobraźnię, zburzy się nasz pogląd na rzeczywistość, w której żyjemy?
„Fanatic” nie jest bajką lecz refleksją na pytania, w której być może nigdy nie znajdziemy odpowiedzi...

ROZDZIAŁ 1

BEHEMOT

Lorien, miasto piękne i zarazem sprawiające wrażenie władzy, teraz wyglądało łagodnie niczym niewinne spojrzenie. Drogi tego niewielkiego miasteczka otulone były jasnożółtą poświatą słońca, które odbijały się i po chwili padały na taflę jeziora, wokół którego zgromadzeni byli mieszkańcy. Plaża wokół wody przypominała biały śnieg, a łąki i pola były niczym zielone morze rozlewające się na pustą przestrzeń. Wszyscy byli uśmiechnięci, bo oto ten dzień poruszył miasteczko do radosnego życia, w którym odbywał się wielki coroczny festyn. Na zabawie tej mieszkańcy brali udział w zawodach oraz zmagali się o główną nagrodę: Złoty Róg Jednorożca.
Jednak był ktoś, kto nie brał udziału w hucznym wydarzeniu, które miało nastąpić już wkrótce. Siedział drętwo nad ladą baru, trzymając w ręce szklankę, w której znajdowała się margaritta z lodem. Jego czarny kapelusz i płaszcz kontrastowały z niebieskimi spodniami, do których przypięty miał srebrny, mosiężny łańcuszek. Spojrzenie było niczym strach przenikający przez każdego, kto choćby na chwilę popatrzył się w jego piękne, a zarazem chłodne, zielone oczy.
- Witaj! – rzekł do mężczyzny młodzieniec o jasnych, kręconych włosach, który ubrany był w beżowe spodnie i białą koszulkę.
- Nareszcie jesteś Clark. Myślałem, że już nie przyjdziesz... - odpowiedział mężczyzna. – Idziesz dzisiaj na zabawę?
- Nie wiem – rzekł młodzieniec, po czym zwrócił się do kelnera z prośbą o filiżankę kawy. – Myślisz, że ona przyjedzie?
- Kto? Diana? – burknął John i po chwili zastanowienia spojrzał na swego towarzysza z dziwnym błyskiem w oku, które jakby wyczekiwało natychmiastowej odpowiedzi.
- Nie. Chodzi mi o Elizabeth. Jest taka pełna wdzięku i... – nagle jego głos przerwał paniczny śmiech przyjaciela, którym zdołał zwrócić na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych osób w barze.
- Od kiedy tak gustujesz w kobietach?!.
Ledwo to powiedział, drzwi butiku rozwarły się z hukiem i zapadła cisza. Do środka wszedł mężczyzna o szerokich barach. Z jego ramion zwisała długa, postrzępiona peleryna, szyję miał przewiązaną czerwoną apaszką. Twarz miał ponurą, mroczną., ukrytą w cieniu olbrzymiego, brązowego kapelusza. Powoli zaczął przesuwać się w stronę lady, nie spowalniając swego kroku.
Po raz pierwszy Johna przeszedł zimny dreszcz, który przebiegł od karku w stronę dołu i spowodował wibracje, nad którymi nie mógł zapanować. Jego źrenice stały się węższe, twarz mu zbladła, a usta nie mogły wyksztusić żadnego słowa.
Mężczyzna popatrzył na młodzieńca złowrogim spojrzeniem, po czym wyszedł z baru.

***

- Nie do wiary! – krzyknął Clark. – Miałem odczucie, że jakby czegoś od ciebie chciał. Nie zauważyłeś tego? – przyjaciel potoczył wzrokiem w kierunku towarzysza, lecz ten był tylko i wyłącznie skoncentrowany na tym, aby dojść jak najszybciej do swego mieszkania i zapomnieć o wszystkim co wydarzyło się w barze.
- Nie mam teraz ochoty nad tym myśleć, mimo, że było w tym coś dziwnego. Jutro mam walkę na ringu i chciałbym ją wygrać, więc musze się wyspać – rzekł. Nie czuł już teraz pewności siebie, którą miał jeszcze zanim pojawiła się osoba, która zmieniła jego sen w rzeczywistość, z której nie można się było obudzić.
Szli powoli. Zaczynało robić się ciemno. Nie było oświetlonych dróg, a ich dom stał na obrzeżach miasta. Słychać było tylko huk sowy, rozglądającej się dookoła. Przerażająca cisza i mgła otaczała Clarka i Johna ze wszystkich stron, a niegdyś ciemne zakątki stawały się bardziej mroczne niż zawsze. Czas mijał nieubłaganie, coś musiało się wydarzyć.
Tymczasem w ich mieszkaniu, gdzie nikt z nimi nie mieszkał, nagle zapaliły się światła. Drzwi uchyliły się na całą oścież, a osoba w środku niecierpliwie oczekiwała na swoich „gości”.
- Nareszcie domek – powiedział zniecierpliwiony Clark.
- Poczekaj! – krzyknął jego starszy przyjaciel i chwycił Clarka za ramię. – Dlaczego palą się lampy w środku? Przecież mamy tylko jedne klucze.
- Nie mam zielonego pojęcia, ale możemy to sprawdzić – rzekł ze zdenerwowaniem.
Po chwili zastanowienia, ruszyli wzdłuż uliczki w kierunku mieszkania. Po cichu weszli do domu. Nie zauważyli jednak nic, co mogłoby ich niepokoić, oprócz czarnego kota, który domagał się mleka. Weszli na górę i z przerażeniem udali się do pokoju, z którego wydobywała się smuga dymu.
- Wejdźcie! – nakazał głos dochodzący z wnętrza. Na kominku palił się ogień, naprzeciwko którego stał fotel. Postać odwróciła się i ku zaskoczeniu Johna, był to ten sam mężczyzna z baru. Jego głos był dziwnie wysoki i zimny, jak nagły powiew lodowatego wiatru.
- Nie bójcie się. Mam dla was propozycję. Nazywam się Behemot, lecz nie mogę wam powiedzieć, kim jestem. Tego dowiecie się nieco później. Usiądźcie panowie.
- Czego pan od nas chce? Nie ufam ludziom – rzekł John
- To źle. Wiem o was wszystko, jakie życie prowadzicie, a nawet w kim zakochał się Clark. Czy nie chcielibyście tego zmienić?
- Co ma pan na myśli? Nie mamy zamiaru brać udziału w tym czymś, co ma nam pan do zaproponowania. A teraz proszę stąd wyjść.
- Wyjdę, ale i tak tu jeszcze wrócę. A po za tym Clark, Diana nie przyjedzie, ale czeka na ciebie ktoś na zabawie. Myślę, że powinieneś tam iść – burknął mężczyzna, po czym wyszedł z mieszkania.

Czytajcie i komentujcie

Dorian Gray